Vertalen en de liefde –
hoe een middelbareschoolleraar de toekomst beïnvloedt
Ploert!
Nee, ik heb het niet tegen jou. Ploert is de vertaling van het Latijnse woord perfide volgens mijn leraar Latijn vroeger op de middelbare school. Hij bulderde het door het klaslokaal met een driedubbele -lll, een diep –oeoe en een lange, meeslepende –r, om te eindigen met een venijnig scherpe -t. Een ploert dat je deed huiveren en sidderen.
Regelmatig riep meneer Oosthout een leerling voor de klas voor een mondeling. Menigeen beefde al bij het idee, maar ik zag de stiekeme pretlichtjes in zijn ogen. Het was een toneelstukje dat hij voor de klas opvoerde. Als zestien- zeventienjarige deed ik mijn uiterste best op woordrijtjes, grammaticarijtjes en zo mooi mogelijke vertalingen voor deze markante en, in de ogen van mij en mijn vriendinnen, mysterieuze dertiger.
“Woordrijtjes, grammaticarijtjes en vertaaloefeningen”
De Latijnse lessen gingen niet alleen over taal en vertalen, maar ook over Rome, Romeinen en dus over Italië, het land waar ik in vakanties al vaak en graag kwam. In 5 VWO startte ik daarom met een cursus Italiaanse taal, waarna, na het gymnasiumdiploma, een studie Italiaanse taal- en letterkunde volgde, die ik bekroonde met de specialisatie Vertaalwetenschap. Woordrijtjes, grammaticarijtjes en vertaaloefeningen volgden elkaar op. Weer deed ik mijn uiterste best om er zo goed mogelijk in te zijn.
Nu zit mijn zoon op de middelbare school en volgt er lessen Latijn. Met plezier overhoor ik hem woordrijtjes en stamp ik samen met hem grammaticarijtjes en ik heb zelfs vol enthousiasme mijn oude schoolboeken onder het stof vandaan gehaald om vertaalopdrachten van vroeger nog eens over te maken!
‘Ploert!’ dondert het door mijn hoofd. Tot op de dag van vandaag herinner ik mij dat woord, de toon, en de lessen van meneer Oosthout. En ik realiseer mij: de liefde voor het vertaalvak is vroeg begonnen.
Als je dit een leuke blog vond, lees je misschien ook graag Vertaal jij dit even voor me? of Italiaanse spreekwoorden vertalen
